Z kryzysu można wyjść albo lepszym, albo gorszym

Kiedy rozmawialiśmy przed ubiegłoroczną Wielkanocą, nie przypuszczaliśmy, że po roku sytuacja będzie tak dramatyczna. Każdego dnia media informują o rekordowej liczbie nowych zachorowań, rośnie liczba zgonów. W jaki sposób te tragiczne wydarzenia mogą zmienić sens postrzegania przez nas Świąt Zmartwychwstania Pańskiego?
– Mam nadzieję, że wzmocni się tęsknota za pełną radością, bo na razie jest ona zmącona otoczeniem zewnętrznym, że będziemy spragnieni tego pierwszego, radosnego śpiewu „Alleluja”, który zawsze, przynajmniej dla mnie, jest wyjątkowym przeżyciem. Oczywiście nikt z nas nie spodziewał się, nawet w najczarniejszych snach, że rok do roku te Święta tak będą wyglądały, ale tym radośniejsze będzie wyjście z tej trudnej sytuacji. Pojawia się analogia do Drogi Krzyżowej, którą w Wielkim Tygodniu przechodził Chrystus i my też przechodzimy, i nadzieja, że później, może na kolejne święta, nasza radość będzie pełniejsza.

Co możemy zrobić, by nie zatracić tego, co jest najważniejsze?
– Jeszcze wielu rzeczy nie znamy. Nie wiemy, co ten czas z nami zrobił i zrobi. Ten kurz jeszcze się unosi, a skala zniszczeń nie jest znana. Co ten czas może nam przynieść? Może zwrócić uwagę na świadomość obcowania ze śmiercią. Niemal każdy z nas musiał pożegnać kogoś bliskiego, czy znajomego, który odszedł z powodu koronawirusa. To może skłonić do myślenia, do zmiany stylu życia, o tym mówi papież – z kryzysu można wyjść albo lepszym, albo gorszym.

Jednym z obowiązków każdego chrześcijanina jest troska o zdrowie bliźnich. Jej wyrazem jest chociażby noszenie maseczek i przestrzeganie zasad sanitarnych. Jak ksiądz postrzega tych katolików, którzy twierdzą, że życie wieczne jest ważniejsze od doczesnego i przychodzą do świątyni bez maseczek? Co im mówi?
– Nie sądzę, by takich osób było wiele. W kościele, w którym odprawiam msze święte, tego typu sytuacje zdarzają się incydentalnie. Zdecydowana większość wyznawców wiary wykazuje troskę o siebie i innych. Może raz rozmawiałem z osobą, która negowała konieczność zachowywania obostrzeń, ale nie rozumiałem jej argumentacji, a ona nie przyjmowała mojej. Trudno mi powiedzieć, dlaczego. Uważam taką postawę za niewłaściwą, ale zdarza się ona nie tylko w świątyniach, tutaj może nawet najmniej. Niedawno przy bankomacie spotkałem młodego człowieka bez maseczki, a gdy go spytałem, czy maseczka go nie obowiązuje, odpowiedział, że nie. Ten czas uczy nas, jak bardzo jesteśmy zależni od innych, że ktoś może nam zrobić krzywdę, choćby potem tłumaczył, że nieświadomie. Tak samo my możemy zrobić innym krzywdę, zarażając ich. Wszelkie niefrasobliwości w tym względzie są poważnym zaniedbaniem. Oczywiście nie możemy się dać zwariować, sparaliżować temu strachowi, ale unikanie zachowań ryzykownych względem drugiego człowieka powinno być priorytetem wynikającym z przykazania miłości.